Krezhmët

Në audiencën e përgjithshme Papa i ftoi besimtarët të pendohen e të zgjedhin dashurinë e Zotit në Kryq e jo realizimin e vetvetes


(21.02.07)

"Krezhmët janë stinë shpirtërore e përshtatshme, që na krijon kushtet të ushtrohemi për ta kërkuar më me ngulm Zotin, duke i lënë mënjanë planet kalimtare të suksesit personal, për të zbuluar forcën e dashurisë së Hyjit e tëmëshirës së tij për njerëzit e ligësht”. Janë këto disa nga mendimet e Benediktit XVI në audiencën e sotme të përgjithshme, të cilën ia kushtoi plotësisht kohës pendestare që nisi me të Mërkurën e Përhime. Siç ka ndodhur disa herë javët e kaluara, para se të mbante katekizmin në Sallën e Palit VI, Papa zbriti në Bazilikën e Shën Pjetrit, ku u lut dhe u takua për disa çaste me grupet e shumta të nxënësve të shkollave e të shoqatave të të rinjve, të cilët i ftoi ta mirëpresin bujarisht Krishtin.

“Të kthehemi tek Zoti, sepse njeriu nuk është arkitekt absolut i fatit të vet e, si bir i Hyjit, mund të synojë shumë më tepër se vetrealizmi i tij. Të rizbulojmë se pas hijes së Kryqit është e fshehta e lumturisë, që duhet dëshmuar në çdo mjedis të jetës shoqërore”. Kështu u shpreh Ati i Shenjtë të cilit, si çdo të Mërkure të Përhime, audienca e përgjithshme i krijoi mundësitë të përshkojë të gjitha shtigjet shpirtërore të Krezhmëve, sidomos në takimin me të rinjtë, të cilëve iu drejtua me fjalët:

“Të dashur të rinj, dëgjojeni këtë ftesë, sikur t’ia kishte drejtuar secilit nga ju vetë Krishti e pranojeni bujarisht. Duke përshkuar me besnikëri shtigjet e thepisura krezhmore, mund të fitoni vetëdijën e rreziqeve që kërcënojnë jetën tuaj shpirtërore e të merrni zemër ta realizoni me gëzim thirrjen tuaj të krishterë”.

Nga turma në Bazilikën e Shën Pjetrit – tek ajo në Sallën e Palit VI: këtu, duke theksuar disa herë konceptet-kyçe të Krezhmëve, Benedikti XVI shpjegoi se ky shtegtim pendese ungjillore nuk mund të kufizohet vetëm në një periudhë të veçantë të vitit, por duhet të shtrihet në gjithë harkun e jetës, duhet të ndjehet fuqimisht në çdo ditë të jetës sonë. E në këtë këndvështrim – vijoi Papa – Krezhmët janë stinë shpirtërore e përshtatshme për t’u ushtruar, duke ia hapur zemrën Zotit:

“Pendesa nuk është përpjekje për realizmin e vetvetes e njeriu nuk është arkitekt i fatit të tij të amshuar. Nuk jemi ne që e kemi bërë vetveten, prandaj vetrealizimi është jo vetëm kundërshti, por edhe tepër pak për ne: kemi një qëllim shumë më të lartë. Të kthehesh në rrugën e Zotit do të thotë të pranosh lirisht, me dashuri që të varesh në gjithçka nga Zoti, me bindjen se kjo nuk është varësi po liri. Të bësh kthesë do të thotë të mos rendësh pas suksesit vetjak, që kalon, por duke hequr dorë nga siguria njerëzore, ta ndjekësh me thjeshtësi e besim Zotin, në mënyrë që Jezusi të bëhet për të gjithë, ashtu siç ishte për të Lumen Nënë Terezë, që përsëriste vazhdimisht: “Krishti për mua është gjithçka”.

Edhe në Mesazhin e Krezhmëve Papa ka folur për dashurinë, që është e pranishme në mundimet e Kryqit, ndërsa në audiencën e përgjithshme theksoi:

“Po, të dashur vëllezër e motra, Kryqi është dëftimi përfundimtar i dashurisë dhe i mëshirës hyjnore edhe për ne, burrat e gratë e epokës së sotme, që shpesh hutohemi nga shqetësimet e interesat tokësore të çastit. Zoti është dashuri e dashuria e tij është e fshehta e lumturisë sonë. Por për të hyrë në këtë mister dashurie, nuk ka rrugë tjetër, përveç asaj të Kryqit”.

Përmbledhja e katekizmit në shtatë gjuhë, u ndërpre shpesh nga duartrokitjet dhe nga pjesët muzikore të përgatitura prej besimtarëve. Më pas Ati i Shenjtë përshëndeti grupet e pranishme, ndërmjet të cilave, grupi i ipeshkvijve të krahinës italiane të Umbries, që ndodhen në Vatikan për vizitë ’ad Limina’.

Mesazhi i patrikut të Jeruzalemit imzot Sabah për Krezhëm


Krezhmët i kujtojnë të krishterit se situata si pushtimi ushtarak, kufizimi i lirisë, mungesa e sigurisë, shkelja e ligjeve mund të shndërrohen në rast për të nisur një jetë të re. Këtë, thënë me dy fjalë, shkruan Patriku i Jeruzalemit, Imzot Mishel Sabah, në Mesazhin e tij të Krezhmëve, duke theksuar se një nga mjetet më konkrete për ta realizuar këtë, është agjërimi. Me Jezusin – nënvizohet në Mesazh, shkojmë në shkretëtirën e Jerikos (qytet i shndërruar në burg, ashtu si të gjitha qytet palestineze, simbol i konfliktit që është bërë mjedisi i jetës sonë), e agjërojmë, për t’u pajtuar me Zotin, me miqtë e armiqtë tanë; agjërojmë për të përtëritur fenë tonë, me vetëdijën se feja e vërtetë e bën besimtarin të aftë të ndërtojë të mirën e përbashkët, e bën tharm të paqes në tokën e Jezusit.

Gjatë kohës së Krezhmëve besimtarët zviceranë do të thellojnë luftën kundër skllavërive të reja

(23.02.07)

Quhet “Action de Carême” fushata ekumenike për denocimin e skllavërive të reja dhe për mbledhjen e ndihmave materiale në favor të popujve të varfër të botës, që po organizohet në periudhën e Krezhmëve 2007 nga Veprimi katolik zviceran në bashkëpunim me organizatat homologe protestante “Bukë për të afërmin” dhe “Të jemi partnerë”.

“Ne besojmë se çdo punë duhet të respektojë dinjitetin e njeriut” është tema e zgjedhur për këtë fushatë, që do të fillojë më 25 shkurtin e ardhshëm, në të dielën e parë të Krezhmëve. Tri organizatat e krishtera helvetike denoncojnë kushtet çnjerëzore e të paligjshme në të cilat punojnë qindra mijëra punëtorë në botë, duke nisur nga sektori më fitimiprurës, ai i informatikës. Ato kujtojnë se sot sasia më e madhe e pjesëve për kompjuter prodhohet ndër vendet më të pazhvilluara, ku kanë ngritur impiantet e tyre ndërmarrjet që furnizojnë multinacionalet e mëdha informatike.

E kjo, jo për t’i ndihmuar vendet e varfëra, por pse atje krahu i punës është i lirë e ligjet nuk kanë forcë për ta mbrojtur punëtorin. Kështu punëtorët paguhen shumë pak, ndërsa veprimtaria e sindikatave pengohet në të gjitha drejtimet. Nuk është më e mirë situata as në sektorin e punës shtëpijake e bujqësore, e nuk janë të rralla rastet kur punonjësit kthehen në skllevër në kuptimin e plotë të kësaj fjale. Raste të shumta vërehen në Brazil, ku vijon veprimtaria e Komisionit baritor për çlirimin e skllevërve të tokës.

Krezhmë 2007: Papa i fton besimtarët të pendohen e të zgjedhin dashurinë e Zotit në Kryq


Krezhmët, që nisën me të Mërkurën e Përhime, janë stinë shpirtërore e përshtatshme, që na krijon kushtet të ushtrohemi për ta kërkuar më me ngulm Zotin, duke i lënë mënjanë planet kalimtare të suksesit personal, për të zbuluar forcën e dashurisë së Hyjit e të mëshirës së tij për njerëzit e ligësht. Na ftojnë të kthehemi tek Zoti, sepse njeriu nuk është arkitekt absolut i fatit të vet e, si bir i Hyjit, mund të synojë shumë më tepër se vetrealizmi i tij. Të rizbulojmë, pra, se pas hijes së Kryqit është e fshehta e lumturisë, që duhet dëshmuar në çdo mjedis të jetës shoqërore.

Por duhet pasur mirë parasysh se ky shtegtim pendese ungjillore nuk mund të kufizohet vetëm në një periudhë të veçantë të vitit. Duhet të shtrihet në gjithë harkun e jetës, duhet të ndjehet fuqimisht në çdo ditë të jetës sonë.

Pendesa nuk është përpjekje për realizmin e vetvetes, sepse njeriu nuk është arkitekt i fatit të tij të amshuar. Nuk jemi ne që e kemi bërë vetveten, prandaj vetrealizimi është jo vetëm kundërshti, por edhe tepër pak për ne: kemi një qëllim shumë më të lartë. Të kthehesh në rrugën e Zotit do të thotë të pranosh lirisht, me dashuri që të varesh në gjithçka nga Zoti, me bindjen se kjo nuk është varësi po liri. Të bësh kthesë do të thotë të mos rendësh pas suksesit vetjak, që kalon, por duke hequr dorë nga siguria njerëzore, ta ndjekësh me thjeshtësi e besim Zotin, në mënyrë që Jezusi të bëhet për të gjithë, ashtu siç ishte për të Lumen Nënë Terezë, që përsëriste vazhdimisht: “Krishti për mua është gjithçka”.

“Po, Kryqi është dëftimi përfundimtar i dashurisë dhe i mëshirës hyjnore edhe për ne, burrat e gratë e epokës së sotme, që shpesh hutohemi nga shqetësimet e interesat tokësore të çastit. Zoti është dashuri e dashuria e tij është e fshehta e lumturisë sonë. Por për të hyrë në këtë mister dashurie, nuk ka rrugë tjetër, përveç asaj të Kryqit”.

Ndërsa praktikat krezhmore për traditën e krishterë janë armë shpirtërore për të luftuar pasionet e këqija e veset, duke pasur parasysh formulën krezhmore “Pendohuni e besoni në Ungjill”, e “Kujtohu se je hi e në hi do të kthehesh!”.

Kemi, pra, dyzet ditë për ta thelluar përvojën shpirtërore asketike, duke dhënë lëmoshë, duke u lutur e duke agjëruar, sepse tradita e krishterë i konsideron praktikat krezhmore si ‘armë’ shpirtërore për të luftuar të keqen, pasionet e mbrapshta e veset.Këtë theksoi Papa në dy kremtimet e së Mëkurës së Përhime e, duke kujtuar Mesazhin e tij të Krezhmëve 2007, u përsëriti besimtarëve ftesën për t’i jetuar këto dyzet ditë hiri të posaçëm, si kohë eukaristike.

Kreshmët, kohë e përgatitjes sonë shpirtërore

Me të Mërkurën e Përhime kemi filluar periudhën e Kreshmëve, periudhën e një përgatitjeje të fortë shpirtërore për kremtimin e festës më të rëndësishme e kryesore të fesë së krishterë, Pashkët.
E gjatë kësaj kohe, praktikat kreshmore siç është lutja, agjërimi, pendesa e tjera, për traditën e krishterë janë 'armë' shpirtërore për të luftuar pasionet e këqija dhe veset. Dje, në ritin e përhimjes kemi dëgjuar fjalët domethënëse që meshtari shqiptoi: “Pendohuni e besoni në Ungjill”, ose “Kujtohu se je hi e në hi do të kthehesh”. Pikërisht për shkak të pasurisë së simboleve e të teksteve biblike e liturgjike, e Mërkura e Përhime quhet me të drejtë ‘porta e Kreshmëve”,.
Vërtetë, leximet biblike të së Mërkurës Përhime krijojnë atmosferën pendestare të kësaj kohe të fortë shpirtërore, me ftesën që Zoti e vë në gojën e Joelit profet: “Khehuni nga unë me gjithë zemër, me agjërime, me lot e vajtime; shqyeni zemrat e jo petkat; kthehuni, sepse Hyji juaj është i butë e i mëshirshëm, i durueshëm e i dhimbshëm, ndjen keqardhje për fatkeqësitë”.
Ftesa e Joelit ka vlerë edhe për ne sot, sepse si besimtarë na fton të mos ngurrojnë për ta rigjetur rrugën drejt Zotit e për rivendosur miqësinë tonë me Të, atë miqësi që kemi humbur për shkak të mëkatit, duke përsëritur fjalët e Psalmit të madh pendestar: “Na fal, o Zot, kemi mëkatuar! Na e kthe përsëri gëzimin që ndjen njeriu i shpëtuar!”.
Ftesa që na drejton Kisha në këtë periudhë Kreshmësh është rast i mirë për një ripërtëritje të vërtetë të jetës në Zotin. Liturgjia e së Mërkurës së Përhime na tregoi se kthesa e zemrës tek Zoti është përmasa themelore e kohës së Kreshmëve. E kjo thirrje ndjehet fuqimisht pikërisht në kuptimin e dyfishtë të riteve që kemi kremtuar dje, të mërkurën e Përhime, sepse thirrja lidhet me ndryshimin e brendshëm, pendesën e kthesën tek Zoti, në njërën anë dhe në anën tjetër, na kujton brishtësinë tonë njerëzore. “Kjo botë kalon me të shpejt, si zjarri i bërë me kashtë..” thotë poeti.
Pra, gjatë Kreshmëve kemi dyzet ditë për ta thelluar këtë përvojë shpirtërore asketike, duke bërë vepra dashurie, vepra bamirësie të krishterë, do të thotë duke dhënë lëmoshë për të varfrit, duke falur të tjerët, duke u pajtuar me të afërmin e duke iu lutur Zotit e duke agjëruar.
Kujtojmë se agjërimi, për të cilin Kisha na fton në këtë kohë të fortë shpirtërore, nuk ka të bëjë me arsyet fizike apo estetike, por lidhet ngushtë me pastrimin shpirtëror të njeriut, me çhelmimin e zemrës e të shpirtit tonë nga mëkati e nga e keqja, dhe na edukon e ndihmon të lirohemi nga skllavëria e vetvetes, na bënë më të vëmendshëm në dëgjimin e zërit të Zotit e në shërbimin e vëllezërve. Për këtë arsye agjërimi dhe praktikat tjera kreshmore, tradita e krishterë i konsideron si ‘armë’ shpirtërore për të luftuar të keqen, pasionet e mbrapshta e veset, me një fjalë: për t’u rilindur në dashurinë për Zotin e të afërmin.